Evlat Kokusu, Cennet Kokusudur…

” Evlat Kokusu, Cennet Kokusudur.”

                                         Hz.Muhammed (S.A.V.)

        İnsan umudu da umutsuzluğu da evladında yaşıyor. Daha küçük bir damlayken de, kendisine hediye edilen hayatı seçtiğinde de, candan cana geçen her bakışında da, insan umudu da umutsuzluğu da yaşıyor. Yeniden defalarca doğuyor ve her doğduğunda ölümü hatırlıyor. Dünyanın en güçlüsü sen oluveriyorsun birden  ama en acizi de sen. Her gülümsemesinde huzur bulurken, her ağlayışında korku sarıyor içini. Çünkü biliyorsun içindeki “ben” lerin öldüğünü artık hep “biz” olacağını.

        Dünyanın en güzel tohumu dünyana düştüğünde, gelip sana elini verdiğinde, sıcak göğsünde, güvenli kollarında büyüdüğünde, merhameti hatırla. Her kızdığında sahici duygularını hatırla, her umutsuzluğa kapıldığın da gerçek mutluluğu hatırla. Ve ellerinin sıcaklığını hatırla…

       İnsan bütün dünyayı evladında arıyor. İnsan yaşamayı evladının nefesi ile seçiyor. O yüzden güzel şeyler öğret ona. Değer vermeyi, değerli olmayı, sevmeyi öğret, sevdikçe insanın büyüdüğünü öğret ona… Gerçek sevginin “ilgi” olduğunu öğret ona. Hayatla, insanlarla, doğayla ilgilenmesinin; ilgisiz bir “seni seviyorum” dan daha değerli olduğunu öğret ona.

      Sev onu, çok sev… Çünkü tekrar tekrar doğdun sen onunla. Annesiysen de doğdun, babasıysan da, daha önce hiç doğmamış gibi doğdun hem de. Çok canın var evladının sana verdiği. Seni her gün yeniden doğuran çocuğun, sana hayatla birlikte umut da bahşetti. En büyük umudun dün cenindi, bugün senin.    O umuda sahip çık…!